Dzień siódmy {pierwszy prezent}

„W pustym pokoju, ja też jestem pusty. Wszystko przypomina mi o tobie. Wiem, że masz się dobrze, ale co jeśli ja się rozpadam?”

Prom przepływał ociężale niedaleko nieznanego pasażerom lądu. Louis biegał wesoło po pokładzie, zatrzymując się co jakiś czas przy rzeczach, które nie powinny go interesować, ale z jakiś powodów tak właśnie było. Stukał w szyby, za którymi w niedużym basenie kilka osób odbywało rehabilitację, później śmiał się w niebogłosy – trochę niechlujnym i piskliwym śmiechem – i odsuwał się od szyby, kręcąc się wokół własnej osi, patrząc w niebo przymrużonymi oczami. Harry spacerował tuż za nim z rękoma wciśniętymi do kieszeni ciasnych spodni, rozbawiony zachowaniem podopiecznego.

Nikt oprócz Louis’ego nie zauważył, że prom przestał płynąć. Chłopak stanął w miejscu, chwiejąc się na swoich nogach i nagle wpadł na bariery, chroniące go przed upadkiem do oceanu. Harry pokręcił głową i nie mógł nic poradzić na uśmiech, który ponownie rozjaśnił jego twarz. Podszedł do Louis’ego, ale nie spojrzał na niego. Zamiast tego, zmrużył oczy, próbując dostrzec coś na oddalonym od nich brzegu. Ściągnął mocno brwi, przypatrując się dwóm, poruszającym się punktom, a potem wyprostował się, zadowolony tym, że jego przypuszczenia były słuszne.

- Co się dzieje, Haz? – zapytał Louis, nieco zbyt głośno.

Harry wyciągnął prawą rękę przed siebie, próbując wskazać coś palcem.

- Widzisz te dwa statki? – Louis pokiwał głową. – Kapitan uzupełnia zapasy. Jedzenie, środki czystości i wiele wiele innych rzecz, Lou-Lou.

- Ooo! – zapiszczał szatyn. – I zadają sobie tyle trudu d-dl-dla mnie?

Harry zmarszczył brwi. – Jak to dla ciebie? Co masz na myśli?

- Niedługo mam urodziny* - wyznał radośnie szatyn.

- Och. – Harry uśmiechnął się do siebie. – Tak… to wszystko dla ciebie. Ale shhh! Musisz udawać zaskoczonego. 

- Mhm. – Louis pokiwał głową.

- To Dakar – zaczął po chwili Harry. - Byłem tam kilka lat temu. Nazwa wywodzi się z języka wolof i oznacza drzewo tamaryndowca – zabłysnął wiedzą i przez chwilę poczuł, że lekcje geografii nie poszły na marne, choć prawda była taka, że wszystko przeczytał w Internecie i przewodnikach.

- Co to drzewo tamadowca? – zapytał Louis, znalazłszy nową zabawę w trzymaniu się barier i odchylaniu do tyłu.

- Tamaryndowca – poprawił go Harry, kręcąc głową. – To po prostu drzewo. – Starał się powstrzymać rozbawienie, które gromadziło się w nim na wspomnienie ostatniej wycieczki z kumplami. Ed zauważył, że owoce tamaryndowca wyglądają jak ucięte penisy, które ktoś przywiązał do gałęzi, ale przecież Harry nie mógł powiedzieć tego Louis’emu.

- Mógłbym zasadzić je na podwórku mamy?

- Nie sądzę. Tamaryndowiec roście w Afryce.

- A gdybym… hm, przywiózł kawałek Afryki do Anglii?

Harry roześmiał się głośno, a Louis spojrzał na niego zdziwiony, po czym sam zaczął się śmiać – nie dlatego, że zrozumiał, ale dlatego, że Harry tak robił. Jeszcze długo po tym Harry wyobrażał sobie Louis’ego, tnącego Afrykę jak tort.

- Aw, Lou – zagruchał Harry. – To było urocze. Niestety tamaryndowiec nigdy nie urośnie na twoim podwórku – dodał smuto, ale Louis wzruszył tylko ramionami.

- Powiedz coś jeszcze. Lubię cię słuchać.

Harry zamyślił się, patrząc na ląd i zbliżające się do promu małe statki, które wyglądały bardzo żałośnie w porównaniu do tego, czym teraz płynęli i pomyślał, że gdyby był dupkiem, splunąłby na te małe i wyśmiałby je. Szybko odpędził z głowy te szczeniackie pomysły i próbował znaleźć w niej coś, co zainteresowałoby dziecięcą naturę Louis’ego.

- O! W Dakarze znajdowała się meta rozgrywanego co rok prestiżowego Rajdu Dakar.

- Co to Rajdu Dakar? – zapytał Louis, pocierając niecierpliwie swój nos, choć nie miał ani kataru, ani nic go w niego nie gryzło. Harry uśmiechnął się na kolejne przejęzyczenie chłopaka, ale odpowiedział posłusznie.

- To rajd terenowy. Zawodnicy podróżują przez pustynię kilkaset kilometrów dziennie w dwóch klasach – samochody i motocykle, a od niedawna quady.

- Pustynie są zrobione z piasku – podsumował Louis swoim poważnym tonem, jakby chciał naśladować Harry’ego. Kędzierzawy domyślił się, że jedyna pustynia jaką widział Louis, to ta w kreskówkach, ale nie skrytykował go za to.

- I są bardzo piękne.

- Piękne? – powtórzył niepewnie Louis. – Ludzie nie mają wody na pustyni i jest im gorąco, i ich wielbłądy nie mają siły iść, i… i… i wszyscy narzekają na pustynie.

- Ludzie przyzwyczajają się do piękna – stwierdził Harry, a Louis spojrzał na niego sowimi niebieskimi, błyszczącymi oczami.

- Ja się do ciebie nie przyzwyczaiłem.  

Serce Harry’ego zabiło tak mocno, że chłopak przestraszył się, że zaraz jego żyły nie będą w stanie pomieścić tak dużej ilości krwi. Coraz większe ciepło rozlewało się od jego palców u stóp do końcówek uszu, a wydychane powietrze sprawiało, że czuł się tak miło i subtelnie, jakby latał. Odwrócił się do Louis’ego bardzo niepewnie.

- Uważasz, że jestem piękny? – zapytał delikatnie.

Louis uśmiechnął się wesoło, jakby nie było w tym nic złego i w ogóle nie odczuł powagi sytuacji. Huśtał się teraz na swoich piętach, trzymając dłonie zaplątane za plecami i nagle pochylił się, by pocałować Harry’ego w policzek.

- Uznam to za „tak” – powiedział cicho Harry i owinął szyję Louis’ego ramieniem, przyciągając go do uścisku.

|GMF|

Miejsce, w którym cały czas przebywali Niall i Liam, był salon gier. Nie przychodziło tam zbyt wiele osób, więc szybko zaczęli nazywać je „ich miejscem”. Nie chodziło o to, że mają się ku sobie lub któryś z nich jest zakochany w drugim, byli po prostu przyjaciółmi, którzy podczas jednej rozmowy odkryli swoje wspólne zamiłowanie do kolorowych automatów, wyposażonych w okropne dźwięki i światełka. Tak więc żeby spotkać się z Niallem, Harry był zmuszony zabrać Louis’ego do tej wielkiej jaskini no-life’ów. Ku jego zdziwieniu, Louis’emu spodobało się – w końcu miał naturę dziecka z okazjonalnymi przejawami wyższej inteligencji i – cholera – tymi swoimi wyznaniami, które doprowadzały serce Harry’ego do obijania się o twarde żebra.

- Wooow! Harry, Harry, Harry! Spójrz! Czy możemy zagrać w to? Albo w to? HARRY! – Louis trzymał rękaw Harry’ego i szarpał nim w różne strony. Jeśli Harry kiedykolwiek chciał mieć dziecko, właśnie w tej chwili z tego zrezygnował.

- Zrobimy wszystko na co będziesz miał ochotę, aniołku – obiecał Harry i wyjął z kieszeni kartę z identyfikatorem. – Masz. – Podał mu ją. – Pokaż panu za ladą, a on wyjaśni ci reguły gry, którą wybierzesz.

Louis przewrócił świstek papieru w dłoni, jakby miał być dla niego obrazą.

- Jestem dużym chłopcem – zaznaczył.

- Och, nie wątpię. – Harry uśmiechnął się i przez chwilę miał zamiar coś zrobić, ale zawahał się. Spojrzał w kierunku czarnoskórego mężczyzny, który mierzył ich wesoło, czekając na okazję do pracy. Pomachali mu, a potem Harry pociągnął Louis’ego za szereg automatów do gry w Mario Kart, uniósł dwoma palcami jego podbródek i pocałował w usta. Louis uśmiechnął się na mlaśniecie, które powstało w wyniku rozłączenia ich warg, a potem wytarł twarz w rękaw, śmiejąc się głośno.

Harry naprawdę nie wiedział jak to wyjaśnić i wyglądało na to, że Louis niczego takiego od niego nie wymaga. Stali naprzeciw siebie, Louis podrygujący i bawiący się kartą w swoich dłoniach, a Harry jako kłębek nerwów. Minęło kilka chwil, aż Louis powiedział:

- To było miłe. – A Harry uśmiechnął się szeroko, ponieważ ogromny kamień spadł mu z serca i roztrzaskał się o próżnię. Następnie jego uszy zaszczycił głośny śmiech podopiecznego, który oglądał jego zdjęcie na identyfikatorze. – Masz zabawną twarz.

Auć, pomyślał Harry, mimo iż nie powinien brać słów Louis’ego na poważnie.

- Ale teraz jesteś bardzo ładny – dodał Lou, wciąż patrząc na rzecz w swojej dłoni. – Nigdy nie widziałem tak ładnego człowieka.

Harry nie mógł się powstrzymać i chwycił w dłonie policzki przyjaciela, znów mocno go całując.

- Ty też jesteś piękny – przyznał Harry, gdy się od siebie odsunęli. – A teraz idź i baw się. Ja porozmawiam z Niallem – rzucił szybko, by nie musieć wyjaśniać swojej czułości względem Louis’ego, który i tak niczego nie rozumiał.

Louis postąpił tak, jak nakazał mu Harry. Kędzierzawy jeszcze przez chwilę obserwował jak podchodzi do lady i podaje kartę pracownikowi salonu. Uśmiechnął się do siebie i odwrócił w poszukiwaniu Nialla. Blondyn krzyczał z drugiego końca sali, oskarżając Liama o oszukiwanie, a ten wybuchał co chwilę śmiechem, nawet nie zaprzeczając.

- Hej, hej! Chłopaki! – zawołał Harry, łapiąc ręce Nialla, który boksował ramię Liama. W rzeczywistości nie robił mu krzywdy - tylko się przekomarzali, ale Harry był uczulony na wszelką przemoc.

- Harry! – Rozpromienił się Liam. – Nie widzieliśmy, kiedy wszedłeś. Gdzie Louis?

- Męczy tego gościa. – Harry wskazał palcem, a Liam spojrzał w rozbawieniu w stronę Louis’ego, który wyglądał na zdenerwowanego tym, iż pracownik nie rozumie tego, co on chce mu przekazać. – No dobrze, Niall mam sprawę. – A kiedy chłopak pokiwał głową, czekając aż gra załaduje się ponownie, Harry znów zaczął mówić: - Louis ma niedługo urodziny i chciałbym przygotować mu przyjęcie. Właściwie… chciałbym, żeby zaangażowało się w to więcej osób.

- Aww, to takie urocze – rozczulił się Liam.

Do salonu gier wpadła dziewczynka z zespołem downa i około piętnastoletni chłopiec z protezą nogi i skurczem palców u lewej dłoni. Za nimi wpadło dwóch opiekunów w czerwonych koszulkach z logiem MZPON.

- Wydaje mi się, że możemy załatwić coś u… - mówił Niall, ale Harry wyłączył się, patrząc na dzieciaki. Dopadły Crane Game**, ale gra nie chciała ruszyć bez żetonów. Czarnoskóry mężczyzna przeprosił Louis’ego i sięgnął za ladę, rzucając dwóm opiekunom woreczek z plastikowymi monetami. Kiedy łapa poruszyła się, Louis zapomniał o swoim wcześniejszym zajęciu i podszedł do nich. Chłopak kręcił joystickiem we wszystkie strony – niestety na darmo. W tym samym czasie dziewczyna wdała się z Lou w rozmowę, której nie mógł usłyszeć Harry. – Czy ty mnie w ogóle słuchasz?

Niall patrzył na niego z uniesioną brwią i grymasem na twarzy.

- Przepraszam, kurczę, porozmawiamy później, w porządku? – rzekł Harry, nie spuszczając oczu z szatyna.

- Jaaasne! – oburzył się Niall. – Idź sobie i zostaw przyjaciela na pastwę tego bezdusznego automatu do gier!

- Biedny Niall – wtrącił Liam, obdarowując go kuksańcem w bok. – Automaty nie mają dusz tak czy siak.

- Kolejny przeciwko mnie. Lepiej bądź tak dobry i przynieś nam colę.

Liam znów wybuchł śmiechem.

- No już jadę.

Położył dłonie na kołach swojego wózka i ruszył za Harry’m, który podążał wzdłuż sali. Zatrzymali się przy Louis’m i Liam mógł dostrzec sposób, w jaki Harry na niego patrzy. Uśmiechnął się do siebie i aby przerwać niezręczną ciszę, przywitał się:

- Cześć Lou. Jak się masz?

- Dobrze, Lyam – odparł Louis. – Niedługo mam urodziny, wiesz?

- To wspaniale – ucieszył się chłopak na kółkach.

- Tak! Są za trzy dni. – Wyciągnął cztery palce, a potem zastanowił się i schował jeden. – Za trzy dni są moje urodziny, a ty nie jesteś zaproszony.

- Louis! – skarcił go Harry. – Bądź miły!

- W porządku, Haz. Chłopak cieszy się urodzinami – skwitował Liam. – Jeśli będzie chciał, żebym przyszedł, sam mnie zaprosi. – I puścił do Harry’ego oczko, wycofując się, by pojechać w stronę maszyny z napojami.

Przez kilka minut oboje oglądali zmagania piętnastolatka w łapaniu maskotek, a kiedy Harry dostrzegł jak skupiony był Louis, objął go ramieniem i pociągnął do drugiej takiej gry.

- Mogę wyłowić dla ciebie cokolwiek, jeśli chcesz. – Harry wiedział, że Louis sam chętnie by spróbował, ale te maszyny były skonstruowane tak, aby otrzymanie nagrody było trudne nawet dla normalnie funkcjonującej osoby.

Louis przycisnął nos do szyby, wodząc palcem w tę i we w tę, aż zatrzymał go na podobiźnie kłapouchego z „Kubusia Puchatka”, a oczy Harry’ego automatycznie napełniły się łzami, ponieważ to była najsłodsza rzecz na świecie. Wrzucił żetony i zaczekał aż jakiś dźwięk powiadomi ich, że mogą zacząć. Maszyna zabrzęczała, guziki zabłysnęły kolorowymi światełkami, a Harry dał z siebie wszystko, by spełnić dziecięcą zachciankę Louis’ego i… udało mu się.

- Harry! Patrz, patrz! Udało ci się! Dziękuję, dziękuję dziękujędziękujędziękuję – krzyczał z entuzjazmem Louis, po czym uwiesił się na szyi Harry’ego i złożył pocałunek na jego zarumienionym policzku.

____________

* tak, w tym opowiadaniu urodziny Louis’ego nie przypadają - tak jak w rzeczywistości – 24.12 :)

** chodzi o grę z tą łapą, która wyciąga maskotki. Za cholerę nie przypomnę sobie jak mówi się na to po polsku.

OPOWIADANIE PRZENIESIONE NA TUMBLR: TU