Dzień szósty {pierwsze wyznanie}

Ten rozdział na TUMBLR

Dzień szósty

RUTH: Przepraszam osoby, którym obiecywałam rozdział w środę lub czwartek. Myślałam, że się w te dni pojawi, ale sprawy się mocno skomplikowały. Jestem chora. Nie przeziębiona, nie mam kataru, kaszlu, nie boli mnie głowa. Jestem chora inaczej i wymaga to wizyt u lekarza, dlatego mam kryzys i przepraszam za cokolwiek: błędy, niespójność tekstu, zepsute rozdziały, niedotrzymane terminy.

Ten rozdział to tylko rozmowa i – jak pewnie większość z was zauważy – bardzo urocza, ciepła, głęboka, jak i smutna. Nie mam siły napisać nic dłuższego.

Gdybym położył się na jezdni, wiedząc, że żaden samochód się nie zatrzyma, położyłbyś się ze mną? Gdybym ci kazał, porzuciłbyś świat? Gdybym zechciał, zapomniałbyś o mnie?

Rodzimy się wściekli.

Dlaczego zabrano nas od matki? Z miejsca, gdzie nie musieliśmy samodzielnie oddychać, prosić o jedzenie krzykiem lub załatwiać się do pieluchy. Krzyczymy, płaczemy, rujnujemy świat rodziców. Przewracamy wszystko do góry nogami. Ciągle chcemy, potrzebujemy, zmuszamy. Okropne z nas stworzenia.

Niektórzy z tego wyrastają. Stają się samodzielni w chwili, kiedy powiedzą „nie”; nie mamo, potrafię zrobić to sam. Inni nie dorastają, kiedy po prostu tak poczują. Wciąż potrzebują opieki i znoszą ją spokojnie aż do czasu, kiedy staje się ona uciążliwa lub dziwna, ponieważ te osoby są zbyt stare, by ktoś miał pomagać im w codziennych czynnościach. Nie czują się z tego powodu dobrze. Odstają. Trafiają na margines. I nic z tym nie robią.

Czują tą barierę, która dzieli ich od normalności. Są do niczego. A przecież kiedy ciało jest smutne, serce powoli umiera.

*

- Louis? Louis, gdzie jesteś?

Harry wszedł do ciemnego pokoju, mrużąc oczy i próbując dostrzec kogokolwiek lub cokolwiek.

- Odezwij się, mały.

Wyszedł zza cienkiej ścianki i dostrzegł wzgórek na kołdrze, spod której sączyło się światło. Podszedł bliżej, nie będąc pewnym, co zrobić.

- Louis, to ty?

- Harry? – Głos chłopaka był łamliwy. Odepchnął kołdrę. W ręku trzymał latarkę, która oświetlała album na jego kolanach. Siedział ze skrzyżowanymi nogami w dresowych spodniach i bluzie Harry’ego. Odsunął się i poklepał miejsce obok siebie, tak, by Harry mógł bez problemu usiąść obok niego.

- Mam problem – wyznał.

- Jaki problem? Jestem pewien, że jakoś się go pozbędziemy.

- No nie wiem.

- Spróbujmy.

Louis westchnął.

- Jak się nazywa to uczucie, o tutaj? – Wskazał na klatkę piersiową. – Trochę zasysające, ciepłe i bolesne.

- To może być wszystko – odparł Harry. – Opisz to dokładniej. Kiedy to czujesz?

- Kiedy widzę innych ludzi. Kiedy się śmieją, liczą coś, śpiewają, mówią. Kiedy nie mogę być taki jak oni.

- To smutek, aniołku.

- Więc jestem smutny – stwierdził Louis.

Harry’emu łamało się serce, ale nie wiedział, co powiedzieć, więc Louis po prostu kontynuował.

- Nic mi się nie udaje. Jestem beznadziejny. Tak bardzo się staram, ale wysiłek idzie na nic. Nie umiem się nie zająknąć, kiedy jestem przy obcych. Mój umysł spowalnia. Muszę długo myśleć nad prostym działaniem matematycznym. Dlaczego inni…

- Louis, przestań. – Harry miał już dość. – Tacy jak ty są wyjątkowi. Kocha się ich bardziej, mocniej. Potrzebują tego. Ciesz się, że nie urodziłeś się dupkiem, który uważa się za najlepszego, najmądrzejszego i inne naj.

- Może takiego by mnie chcieli.

Ja cię chcę.

Harry miał coś powiedzieć, ale zająknął się i zamknął usta. Louis skrzywił się jak do płaczu i zgasił latarkę.

- Hej – szepnął Harry. – Powiedz, o co chodzi.

- To długa historia.

- A ja jestem tu, by jej wysłuchać.

Mimo ciemności, Harry wysłał Louis’emu pokrzepiający uśmiech i potarł jego plecy. Louis wziął głęboki wdech, próbując ułożyć sobie wszystko w głowie.

- Chodzi o to, że… miałem urodzić się tylko po to, by ratować małżeństwo rodziców – zaczął – ale niestety… - tu jego głos się załamał – nie udało się. Kiedy tata odchodził, powiedział mi całą prawdę o… o mnie, hm, o jego zamiarach, co do mnie. – Głęboki wdech. – Urodziłem się za wcześnie i straciłem dużo krwi. Tata… on mówił mi, że byłem bardzo blady, miałem sine usta i powieki. Właściwie, moja skóra była lekko niebieskawa. Miałem zamknięte oczy i oddychałem przez usta, bo brakowało mi tlenu. Mama zrobiła mi zdjęcie. – Louis wyciągnął jedno z albumu i włączył latarkę, by Harry mógł się przyjrzeć. Widok był zdecydowanie przerażający. Noworodek wyglądał jakby już dawno nie żył. Oprócz tego, co wymienił Louis, dziecko miało na policzku kilka kropel zaschniętej krwi, a przestrzeń między wargami była czarna jak smoła i czyniła zdjęcie jeszcze bardziej przerażającym. Jakby dziecko było puste w środku. – Nie miałem szans na przeżycie, ale jednak przeżyłem. Cudem.

Harry odetchnął.

- Więc historia kończy się dobrze.

- Nie – Louis zaprzeczył. – Po dwudniowej walce lekarz przyszedł do mojej mamy i powiedział jej, że nie jestem do końca zdrowy. Dokładniej cytując: dziecko jest upośledzone.

Harry wyobraził sobie jak sam otrzymuje taką wiadomość. Dokładnie wiedział, co by pomyślał. W jego głowie kłębiłoby się tysiąc różnych terminów, opisujących tylko najgorsze przypadki upośledzenia. Załamałby się.

- Moja mama była rozczarowana. Nie wylała tyle łez, modląc się o życie dla dziecka, gdyby wiedziała, że jestem niepełnosprawny. Nie chciała niezdrowego dziecka. Jak taki ktoś, miałby ratować jej małżeństwo? Jak miałby dać jej szczęście?

Mógłby, pomyślał Harry.

- Co było potem?

- Rozmawiali z tatą. Ustalili, że mnie zostawią. – Głos Louis’ego załamał się. – Wiedzieli, że mogą spróbować jeszcze raz. To drugie byłoby inne, idealne. Nie byłoby mną. Tata chciał płacić co miesiąc do specjalnego zakładu, jeśli nie trafiłbym do rodziny zastępczej. W dzień, kiedy miałem zostać tam sam, mama zmieniła zdanie. Ale od kiedy się o tym dowiedziałem, każdego dnia myślę: Gdybym miał umrzeć, nie mam nic do stracenia. I to czyni mnie smutnym.

Serce Harry’ego pękło na pół z głośnym trzaskiem. Jak ktoś mógł być tak okrutny, by powiedzieć to wszystko bezbronnemu Louis’emu? Jaki cel miał w tym jego tata? Harry poczuł jak od tego całego okrucieństwa kręci mu się w głowie.

- Śmierć nie jest czymś, co czyni cię smutnym, lecz pustym. Wszystko co dotychczas miałeś, znika w czarnej dziurze, bo pozwalasz na to, pragnąc końca. Nie wiesz, gdzie się to zaczęło i dlaczego, i nie masz siły nad tym myśleć. Wszystko co dobre, ucieka i nagle zdajesz sobie z tego sprawę, bo równie nieoczekiwanie, nie masz niczego w środku. Jesteś pusty.

Harry miał świadomość tego, iż Louis niewiele zrozumie, ale musiał coś z siebie wydusić, aby nie zwariować. Czuł się jak balonik napełniany powietrzem, który zaraz pęknie od jego nadmiaru.

- Sprawiasz, że czuję się lepiej – wyznał Louis, pociągając nosem. Harry mógł dostrzec jego napuchnięte oczy. Nie miał serca  patrzeć jak chłopak, w którym powoli się zakochuje, płacze samotnie jak porzucone zwierzę. Przysunął się do niego bliżej i wsunął pod kołdrę.

- Chodź tu do mnie – szepnął, nachylając się do jego ucha i całując policzek. Objął go ramieniem, stykając ze sobą oba ciała, i w takiej pozycji położyli się na łóżku Louis’ego. Harry nie potrafił oprzeć się błyszczącym mimo półmroku oczom Louis’ego i patrzył na nie bezustannie. Chłopak trzymał kurczowo latarkę i drżał.

- Jeśli utkniesz na środku oceanu, przemierzę go, by cię odnaleźć – powiedział Harry i pozwolił szatynowi wtulić się w jego tors.

 ◄ poprzedni | następny ■