Dzień piąty {pierwszy pocałunek}

Dzień piąty

W pustym pokoju, ja też jestem pusty. I wszystko przypomina mi o tobie. Wiem, że masz się dobrze, ale co ze mną? Co jeśli się rozpadam? Jestem przebudzony, podczas gdy ty śpisz jak dziecko. Ja jestem na krawędzi, kiedy ty jesteś bezpieczny. I wiem, że mnie nie widzisz.

- Pamiętasz, jak powiedziałeś, że jestem przystojny? – zapytał Louis, kiedy stali w kolejce do kasy.

Harry zmrużył oczy, uciekając do wspomnień.

- Chyba tak.

Louis skrzywił się.

- Och, czy to było w porządku?

- Tak, nie, to znaczy, oczywiście!

- Lou?

Louis westchnął ciężko.

- Zastanawiałem się tylko, dlaczego tak powiedziałeś.

- Ponieważ jesteś przystojny, aniołku.

Na policzkach Louis’ego zaczęły pojawiać się duże rumieńce. Chłopak pierwszy raz od dłuższego czasu podniósł wzrok i Harry ucieszył się z tego powodu, ponieważ przez większość czasu Louis patrzył tylko w podłogę.

- Nie jestem.

- Jesteś – przekomarzał się.

- Gdybym był, już dawno ktoś by mi to powiedział.

Harry otworzył usta, by coś powiedzieć, ale Louis przerwał mu.

- Mama się nie liczy – dodał smętnie.

- Nie to chciałem powiedzieć. – Harry wywrócił oczami. – Po prostu nie spotkałeś na swojej drodze odważnych ludzi.

Louis nie odezwał się.

- Chodzi mi o to, że wstydzili się przyznać, iż im się podobasz.

Harry nie otrzymał odpowiedzi, więc zamilkł i spojrzał przed siebie. Kolejka poruszała się w wolnym tempie, a Louis nie wyglądał na chętnego do zakupów. Dzień zaczął się źle i taki pozostał.

Pośród regałów ze słodkościami przechodziła Cher, ciągnąc za sobą Zayna. Obracała głową na lewo i prawo, szukając swoich ulubionych landrynek, które tak trudno było zdobyć. Harry obserwował ją i uśmiechnął się, kiedy zauważył, że dziewczyna nie znalazłszy cukierków, przeklęła pod nosem. Zayn wydawał się wzdrygnąć, ale w rzeczywistości nie zwrócił na nią uwagi, studiując czubki swoich butów. Oboje przemierzyli połowę długości sklepiku, upewniając się, że mają wszystko, czego potrzebowali i z w połowie pełnym koszykiem stanęli na końcu długiej kolejki.

Harry złapał wzrok Cher i przywołał ją ruchem dłoni. Brunetka przybiegła do niego, szurając butami po śliskich płytkach, z uśmiechem na ustach. Zayn posnuł się za nią, goniąc wzrokiem po regałach, tak naprawdę nie szukając na nich niczego, ale próbując nie patrzeć na Harry’ego lub kogokolwiek innego.

- Cześć, Louis – przywitała się.

- W-witaj. Jej, dużo masz tych… rzeczy. C-czy urządzasz przyjęcie?

- Nie, kochanie. To tylko mały eksperyment. Zayn lubi ciasto bananowe, ale ja nigdy nie piekłam.

Louis uśmiechnął się, patrząc na nią z - godnym dziecka - błyskiem w oku.

- M-moja mama często robi psz… przyjęcia. Zaprasza dużo gości. A-ale większości nawet nie znam, a… a oni nie chcą ze mną roz-rozmawiać.

Harry poczuł jak łamie mu się serce. Musiał szybko zmienić temat, bo inaczej utopiliby się w morzu łez. Po za tym, Louis nie lubił współczucia.

- Zapłacić za was, Cher? I tak korzystamy z karty ZPON.

- Jeśli byłbyś tak miły.

Bez słowa zabrał z jej delikatnych rąk ciężki koszyk i uśmiechnął się.

- Nie ma sprawy. – A potem, kiedy ekspedientka kasowała towar, zagadnął: - Możemy wpaść do was po południu. Ja i Louis nie mamy planów, więc…

Ja i Louis, ja i Louis, ja i Louis, rozbrzmiewało w jego głowie.

- Nawet nie musisz pytać – rzekła Cher i trąciła Zayna w ramię. – Prawda, Zaynie?

Pokiwał twierdząco głową, ale nie spojrzał na żadne z nich.

|GMF|

- Byłeś dziś taki nieobecny – przypomniał delikatnie Harry, otwierając pudełko lodów.

- Co to znaczy?

- Nieobecny? Daleki myślami.

- Rozumiem. – Wzrok Louis’ego prześlizgnął się z Harry’ego na podłogę i utknął tam na długo. Chłopak z kręconymi włosami zatrzymał się w pół kroku i przechylił głowę, patrząc na Louis’ego ze współczuciem.

- Wszystko okej, aniołku?

Louis nagle przyjął nową maskę, przytakując energicznie, co sprawiło, że Harry wciąż się martwił. Usiadł obok niego na łóżku, krzyżując nogi i podając mu łyżkę.

- Jaki jest twój ulubiony smak? – zapytał w końcu kędzierzawy, chcąc zmienić temat i rozweselić podopiecznego.

- Truskawka – odparł Louis z ogromnym uśmiechem na ustach i wziął łyżkę lodów do buzi. Jedli z jednego pudełka trój-smakowe lody. Harry wybrał ciemny, czekoladowy pasek.

- Dasz spróbować?

Louis spojrzał na Harry’ego, potem na lody i zamrugał kilkakrotnie. Zagarnął trochę w swoją łyżkę i przysunął ją do usta Harry’ego, który rozchylił wargi i pozwolił Louis’emu na wykonanie następnego ruchu. Chłopak wprowadził łyżkę do ust Harry’ego, pozwalając mu ją oblizać, a potem obserwował rumieńce, pojawiające się na policzkach kolegi.

- Pyszne – skwitował Harry i automatycznie podał Louis’emu łyżkę czekoladowych lodów. Louis zachichotał i ponowił ruch. Karmili się tak nawzajem, śmiejąc się i wygłupiając, kiedy nagle Louis zapytał:

- Czy ktoś cię kiedyś pocałował, Harry?

Kędzierzawy chłopak zastygł w miejscu, zatrzymując łyżkę w drodze do ust Louis’ego. Szatyn nachylił się i zjadł jej zawartość, wciąż czekając na odpowiedź.

- Tak, tak całowało mnie wiele osób.

- Jakie one były?

- Osoby, czy pocałunki?

- Pocałunki.

Harry zastanowił się. Starał się nie powiedzieć czegoś źle, ale w tamtej chwili w jego głowie wszystko wyglądało na mogące zranić Louis’ego. Jeszcze nie wiedział do czego zmierza chłopak, lecz bał się.

- Hm, były… okej? Mam na myśli, że całowałem wiele osób, ale jeszcze nikt nie zrobił tego perfekcyjnie i tak, bym mógł naprawdę poczuć, że jestem zakochany.

- Jakie to uczucie?

- Bardzo miłe, wyjątkowe i takie, jakiego jeszcze nigdy nie czułeś.

- Skąd będę wiedział, że to ono?

Harry spojrzał na Louis’ego z oczami pełnymi zrozumienia.

- Nie będziesz. Nie tak od razu, ale w końcu zorientujesz się, że to było ono.

Louis dojadł swoje lody i spojrzał na pasek śmietankowych, próbując znaleźć w nich odwagę do zadania swojego pytania. Harry wyczuł jego wahanie.

- Chcesz wiedzieć coś jeszcze?

Louis chciał, ale nie wiedział jak do tego dobrnąć.

- Harry? Jaki był twój pierwszy pocałunek?

Harry zaśmiał się na to wspomnienie.

-Miły – odparł. – Byłem wtedy na wycieczce szkolnej i graliśmy w butelkę. Moja wskazała chłopca i oboje nie mieliśmy wyjścia. Pocałowaliśmy się przy wszystkich.

Na ustach Louis’ego pojawił się delikatny uśmiech.

- Los chyba od początku chciał, żebym był gejem – kontynuował Harry, a Louis czym prędzej podniósł na niego wzrok.

- Słyszałem kiedyś to słowo. I…

- Wytłumaczyć ci je? – wtrącił się Harry.

- Nie. Wiem, co oznacza – oznajmił. – Chciałem tylko powiedzieć, że nie rozumiem, dlaczego chłopak zakochany w chłopaku jest nazywany gejem. Nie jest wtedy człowiekiem?

Harry zaśmiał się, marszcząc oczy.

- Oczywiście, że jest. A mnie miło jest słyszeć twoją opinię, ponieważ, aniołku, masz całkowitą rację. Ale ten termin się przyjął i nie wydaje mi się, że ktoś może go zmienić.

- Myślisz, że ja mógłbym być gejem?

Harry uspokoił śmiech.

- Zaraz, Louis. Mówisz poważnie? – zapytał, co sprawiło, że Louis poczuł się źle. – To znaczy, dlaczego tak myślisz?

Wzruszył ramionami.

- Tylko pytam.

Harry przygryzł wargi, zastanawiając się, czy Louis darzy uczuciem kogoś ze swoich znajomych w Anglii lub tu na promie. Nie dopuszczał do siebie myśli, że obiektem westchnień Louis’ego mógł być on. To byłoby niemożliwe. Bo było, prawda?

- Mógłbyś być – odpowiedział na jego pytanie Harry, posyłając mu łagodne spojrzenie.

- Czy to byłoby złe?

- Oczywiście, że nie. Nie byłbyś złym człowiekiem. Ja nie jestem, prawda? – Louis przytaknął. – No widzisz.

- Harry?

- Słucham cię.

Louis zaczął bawić się swoimi palcami. Był wyraźnie zestresowany.

- Czy… czy mógłbyś pokazać mi, jak się całuje?

- Co?

Harry zamrugał kilkakrotnie, nie wiedząc, jak ma na to odpowiedzieć. Louis Tomlinson, chłopak z lekkim upośledzeniem umysłowym i dziecko, ukryte w ciele mężczyzny, prosiło go o pocałunek.

- Przepraszam.

- Nie, nie! W porządku, Loueh. Pokażę cię, jak się całuje – powiedział, a usta Louis’ego wygięły się w uśmiech, który usiłował powstrzymać. Harry odstawił pudełko po lodach na bok i przysunął się bliżej przyjaciela, podnosząc jego brodę do góry, by mogli spojrzeć sobie w oczy.

- Jest ktoś, kogo szczególnie chcesz pocałować? – zapytał pośpiesznie Harry, a Louis przytaknął tylko, wyraźnie nie chcąc ujawniać kto.

Harry pokierował go dokładnie. Pochwycił jego dłonie i oparł na swojej szyi, po czym swoje umieścił na jego biodrach. Patrzyli sobie prosto w oczy, a potem przechylili głowy – oboje w prawo – i zbliżyli się do siebie. Nos Harry’ego delikatnie połaskotał policzek Louis’ego, a jego oddech zatańczył w małej przestrzeni między nimi. Louis wydął wargi w dzióbek, napawając się chwilą niecierpliwości, zanim Harry przechylił się do przodu, burząc niewidzialną ścianę, jaka ich dzieliła. Usta Louis’ego były idealnie gładkie i miękkie, za to Harry’ego duże i ciepłe. Na początku tylko delikatnie się cmoknęli i Harry chciał oderwać się, by nie przestraszyć Louis’ego, ale ten wyraźnie chciał więcej, przenosząc dłonie z ramion Harry’ego na jego policzki. Trzymał go w swoich małych i wilgotnych dłoniach, głaszcząc skórę pod swoimi palcami.

Harry rozchylił wargi, a Louis zrobił dokładnie to samo, czekając na następny ruch i drżąc z pożądania, które dotychczas było mu obce. Kędzierzawy chłopak ostrożnie wsunął język do wnętrza ust, które emanowały przyjemnym ciepłem. Musnął język Louis’ego, który cofnął się pod dotykiem i zajęło im obu trochę czasu, by zorientować się, co właśnie robią. Harry wyrwał się z uścisku szatyna.

- Przepraszam. Nie powinienem.

- Nie, Harry – zaprzeczał Louis. – Proszę, zrób to jeszcze raz. Podoba mi się.

Harry drżał, nie wiedząc co zrobić i nagle tak po prostu wyrzucił z siebie:

- Chrzanić to. – I rzucił się na Louis’ego, łapiąc jego policzki w dłonie i obejmując tak, jakby oboje spadali, ale to Harry chciał uderzyć w ziemie, by uratować Louis’ego, przed bolesnym upadkiem. 

___
Ten rozdział na TUMBLR

◄ poprzedni | następny ►