Dzień pierwszy {pierwsza rozmowa}

                Czasami myślę, że lepiej jest nigdy nie pytać: Dlaczego? Zabawne, jak serce może wprowadzić w błąd więcej, niż tylko parę razy. Dlaczego zakochujemy się tak łatwo? Nawet jeśli coś nie gra. Czy kiedykolwiek wyobrażałeś sobie, że to może lec w gruzach? Czy to sprawia, że chce ci się płakać?

               

                Dzień pierwszy.

Harry nie wiedział o swoim podopiecznym nic, prócz jego dzieciństwa. Tu zwracało się na nie większą uwagę. Początki wychowania, rozwój i błędy. Harry pamiętał, że chłopak ma na imię Louis, urodził się dwa miesiące za wcześnie i w swoich pierwszych latach nie wydawał się być inny. Takie przypadki szczególnie łamały Harry’emu serce.

                Zanim dostał się do ekipy na promie, bywał w różnych szpitalach i ośrodkach dla niepełnosprawnych, zajmując się głównie dziećmi, niż dorosłymi. A Louis był dorosły i… miał być dla Harry’ego wyzwaniem. I choć jego przełożony zapewniał, że wiek nie ma znaczenia, wciąż był zdenerwowany. Nie dali mu zdjęcia Louis’ego i nie powiedzieli jak sobie radzi. Nie miał pojęcia o jego poprawach, osiągnięciach i wielu innych istotnych rzeczach.

                Był teraz na pokładzie, czekając na przyznanie mu pokoju. Cher i Niall stali obok, wpatrując się w szeroki ocean. Gdzieś obok grupka osób rozmawiała o zachodniej Afryce i pogodzie na najbliższe czternaście dni, lecz Harry’ego wcale to nie obchodziło. Nagle zauważył jak daleko za portem, ciągnie się sznur samochodów i zdał sobie sprawę z tego, że gdzieś tam jest jego podopieczny.

                Kiedy usłyszał o tym, że jego praca będzie trwała całe dwadzieścia cztery godziny na dobę, przeraził się. Lecz teraz wszystko wydawało się prostsze. Musiał po prostu się uśmiechać, wyglądać naturalnie i bezpiecznie. Nie mógł przestraszyć ani chłopaka, ani jego matki, która – prawdę mówiąc – zostawiała swoje biedne dziecko na pastwę tego wszystkiego.

                Po jakimś czasie zapanowała panika, ponieważ nikt nie wiedział, kim ma się opiekować. Nie chciano pokazać przyjezdnym, iż coś definitywnie jest nie tak, ale strach po prostu pojawiał się na twarzach wolontariuszy. Harry zamarł. Ludzi było coraz więcej.

                Na szczęście organizator dotarł w porę i nad wszystkim zapanował. Podzielił wolontariuszy na tych, którzy opiekowali się niepełnosprawnymi fizycznie i na tych, którzy opiekowali się niepełnosprawnymi psychicznie. Ci pierwsi szybko dostali klucze do wspólnych pokoi; potem przyszła kolej na grupę Harry’ego, lecz nie wiadomo dlaczego, jego nazwisko długo nie było wyczytane z listy. Stał na prawie pustym pokładzie z Cher i kilkoma innymi ludźmi.

                Wkrótce, niski mężczyzna – organizator – podał im klucze i świstek papieru. Harry nie rozumiał. Powinien dostać dwa klucze.

                - Cher? – wypowiedział pytająco, a młoda dziewczyna wzruszyła tylko ramionami, po czym zaczęła kręcić się po pokładzie i krzyczeć:

                - Zayn!! Malik!! Zayn Malik!

                Jakaś kobieta podniosła do góry rękę i w dziwny sposób zakręciła krótkimi palcami. Obok niej stał patrzący przed siebie chłopak, który niedługo po tym jak Cher podeszła bliżej, zaczął śledzić wzrokiem ścianę przed sobą. Nie mógł być niewidomy, pomyślał Harry.

                Zdecydował się podejść do niskiego mężczyzny, żądając wyjaśnień.

                - Przepraszam?

                - Tak?

                - Dlaczego dostałem jeden klucz?

                - Ponieważ dzielisz pokój z… - spojrzał na listę. – Louis’m Tomlinsonem.

                - Dlaczego?

                Mężczyzna zmarszczył brwi.

                - Ponieważ jest niepełnosprawny.

                - To wiem. Tylko, że… myślałem…

                - Już rozumiem! – przerwał mu. – Louis ma upośledzenie umysłowe w stopniu lekkim, czyli z jego ciałem, tak jakby, wszystko w porządku, ale mimo to, jego mama zadecydowała o tym, byś był przy nim non stop. Wybacz Harry. Spełniamy prośby osób, które na to zasługują. Rozumiesz.

                - Jasne – przytaknął.

                To mu nie przeszkadzało. Sęk w tym, że… nie wiedział, czego się spodziewać.

                Odwrócił się, widząc, że prawie wszyscy zeszli już z głównego pokładu i kierują się do kajut. Gdzieś z boku stał niski chłopak ze zwieszoną głową, a obok niego dużo starsza kobieta. Rozglądała się z zamyślonym wyrazem twarzy, póki nie dostrzegła wolontariusza zmierzającego w ich stronę. Harry nie miał pojęcia jak się prezentuje. Chciał wyglądać łagodnie i przyjaźnie. Ubrał biały podkoszulek z logiem MZPON i ciemne, dopasowane jeansy. Kiedy podszedł, Louis podniósł na niego wzrok i długo się w niego wpatrywał.

                - Witamy Tomlinsonów – powiedział Harry, pamiętając jak jeszcze kilka minut temu wymawiał ich nazwisko w kółko i w kółko, by niczego nie przekręcić. 

                Kobieta rozpromieniła się.

                - Jestem Johanna, a to mój syn. Kochanie, przedstaw się.

                Jego błękitne oczy lustrowały Harry’ego. Wyglądał przyjaźnie.

                - J-jestem Lou-is – wymówił, dzieląc imię na sylaby.

Harry pamiętał jak mówili mu, że Louis ma problemy z wymową w obecności nieznajomych. Ale zapowiadał się na pogodną osobę.

- Ja jestem Harry Styles i będziemy razem mieszkać.

- Razem? – Zabrzmiało to jak coś, co nie powinno zostać wypowiedziane. Przynajmniej dla Harry’ego.

Przytaknął mu i uśmiechnął się ponownie. Wiedział, że miną wieki, zanim Louis się do niego przyzwyczai, ale i tak wyciągnął ku niemu ramię, by ten mógł się na nim wesprzeć. To był test.

Niestety Louis cofnął się, nie rozumiejąc o co chodzi i z trudem rejestrował gesty drugiego chłopaka. Jay stanęła między nimi, próbując uratować sytuację. Odwróciła się do Harry’ego plecami, żegnając syna i całując go jak małe dziecko.

- Bądź grzeczny – rzekła na sam koniec.

Na twarzy szatyna pojawił się najbardziej niewinny uśmiech.

- Baw się dobrze! Kocham cię! – powiedziała na koniec, schodząc z pokładu i machając chłopcom. Zostali całkiem sami. Harry chwycił klucze w zęby i podniósł walizki Louis’ego. Ten zaśmiał się na widok śmiesznego wyrazu twarzy wolontariusza. Harry nie miał nic przeciwko temu. Śmiech Louis’ego zaczynał mu się podobać.

- Wezmies je ode mne? – zapytał, sepleniąc i wysuwając swoją głowę ku Louis’emu.

Chłopak nadal chichotał i po kilku próbach spełnienia prośby Harry’ego, trzymał klucze w swoich małych dłoniach.

Ich pokój był cudowny. Nie luksusowy, zdecydowanie nie. Wyglądał przeciętnie, ale Louis nazwał go właśnie cudownym. Harry nie zaprzeczał, ponieważ nie liczył na nic więcej. Przez drzwi wejściowe wchodziło się prosto do sypialni, zaraz obok była kuchnia i łazienka. Z boku, nieopodal okien umieszczone były łóżka, które dzielił tylko stolik nocny z lampką i budzikiem. Po drugiej stronie pomieszczenia stała sofa, przed nią stolik do kawy i telewizor. Po za tym Harry dostrzegł kilka szafek, ale zbytnio się nimi nie ekscytował. Pragnął spędzić ten dzień poza kajutą.

Louis od razu położył się na łóżku, z dużym uśmiechem i westchnieniem. Ułożył ręce za głową i zamknął oczu.

- Widzę, że ci się podoba – skomentował Harry.

- Jest fajnie – stwierdził Louis.

- Pójdziemy się rozejrzeć?

- Gdzie?

- Po pokładzie.

- Co to pokład?

- To… - Harry nie był pewien, jak to ująć. – pokrycie promu.

- Dlatego woda nie dostaje się na górę?

- No wiesz, myślę, że tak. Tak, pokład jest wodoszczelny, ale tuż pod nim nie znajduje się woda, Louis. To dużo bardziej skomplikowane.

- Opowiedz mi o tym.

Harry uśmiechnął się.

- Ale najpierw się przejdziemy.

Spacerowali tu i ówdzie, rozmawiając o budowie promu. Właściwie, mówił tylko Harry, a Louis słuchał uważnie i chwilami zachowywał się jak dziecko. Harry’emu to nie przeszkadzało, póki Louis nie sprawiał żadnych problemów i był pogodną osobą.

Zatrzymali się przy małym barze niedaleko rufy i zamówili lody waniliowe.

- O-opowiedz mi o sobie, H-harry – tak Louis zaczął kolejny wątek.

Harry zaśmiał się, pokazując tym, że zaakceptował propozycję kolegi.

- Mam dziewiętnaście lat i jestem z Holmes Chapel.

- To tylko… to tylko… czekaj… rok mniej ode mnie, p-prawda, Harry?

Harry przytaknął, oblizując rożek, a kiedy uznał, że czas kontynuować, odchrząknął.

- Więc… zajmuję się pomaganiem od niepamiętnych czasów. Moja mama mnie do tego przekonała. Zabierała mnie na spotkania z różnymi osobami, a ja się z nimi bawiłem. Tłumaczyła, że obecność dzieci dobrze na nich działa.

Louis zachichotał.

- Co? Powiedziałem coś nie tak?

- Nie – odparł Louis. – Masz na nosie taki… taką plamę.

Harry na początku zmarszczył brwi, myślając się, że jego skóra źle reaguje ze słońcem, ale po chwili zrozumiał, że wszystkiemu winien jest lodowy deser. Louis zabrał ze stolika serwetkę i uprzejmie wytarł Harry’ego.

- Dziękuję – powiedział.

- Nie ma za co.

- Powiedz, Louis. Nie boisz się ludzi?

To było odważne pytanie i Harry dobrze o tym wiedział. Jednak wyglądało na to, że nie stanowi dla Louis’ego żadnej różnicy. Polizał gałkę i wzruszył ramionami.

- Lubię ludzi. A-ale nie wszystkich. Niektórzy są bardzo n-niemili albo nie chcą ze m-mną rozmawiać, bo… bo mnie… po prostu…. mnie…. nie… nie rozumieją.

- Nie przejmuj się nimi, Lou-Lou.

- Hah! Nazwałeś mnie Lou-Lou – powtórzył radośnie.

Harry poczuł jak jego serce oblewa fala gorąca. Louis był przyjemną osobą. Nie wprowadzał złej atmosfery, ani nie przywiązywał dużej wagi do swojej niepełnosprawności. Wszystko zapowiadało się dobrze, ale… Zawsze było jakieś ale. Harry nie wiedział jeszcze, co może się wydarzyć.

___________

Ruth: No to mamy rozdział pierwszy. Nie przejmujcie się, że krótki. Miał taki być :)

Komentujcie, krytykujcie, oceniajcie i polecajcie. 

| następny ►

|REKLAMA|

Chcesz zadawać pytania postaciom? Dowiedzieć się o czymś, co nie zostało uwzględnione w opowiadaniu? Wystarczy, że przejdziesz na: ASK i zapytasz poprzedzając pytanie (np.): „Harry (Clean Horizon): [treść pytania]” ENJOY!